Manolyalar eridiğinde büyüyesim geliyor. Görkemlice dallanmış maviler, sahaflarla isimlendirilmiş rüyâlar, boşluklarla derlenmiş bahar ayları hışırtıları; cüret edemem soru çözmemeye.
Havayı ıslıklayan yeni rengiz biz. Bugün hiç soru bankası açmayan mâsum ve avâre bir nes’liz. Gemi yarılarında şapka çıkardılar, şapkayı denize attılar ve şapka ıslandı. Deniz analarının bu yaz gelmesinden çok korkuyorum. Sürpriz bir doğum günü eğlencesiyle ‘merhaba’ diyebilirler. Liman boyuna açılamayabiliriz. Dahası, belki suya hiç giremeyebiliriz.
Uçaktan daha yüksek uçamazlar yarasalar. Gün batımında turuncu çıkmışlardır iki dirhem bir tramvay, gün batımlarında turuncu yarasalar buluruz fotoğraflarda. Kâmusumun en ücrâ sâhifelerinde ya da sözlüğümün en gözden uzak betlerinde ne kadar ikilemde kalabilirim?
İzlerimi yakma ki beyaz boyalar akmasın; yeni aldım. Şurupla süslenen kavak ağacı, ekranda titredim, otomatik tuşları olabilir doğanın. Belki en uçsuz evrenlerde de hayal kuruluyordur.
. . .
15.03.’18 01:00