Ilıyıp kararan, çekirdekli, leblebili durgun muhabbetten anladığım; karıncaların yaydığı ışık kadar âşık olup damla damla sevdiğimiz, aşkı onu yaşamak yerine tanımladıkça dipçikle ezip faydasız hâle getirdiğimiz, sırf âşık olmayı geciktirmek için cinsel organlarımıza dokunduğumuz. Kömür yaktım, duman pişiriyorum. Pişmiş dumanlarla âşık olanların aşkı daha kalıcı oluyor. İşte… İnsanlar âşık olacakları zamanı ya içgüdüleriyle uzun aylar boyunca ya da son saniye basketi atmak gibi bir hevesle ansızın belirliyorlar. İnsanlar onlar, ellemeyin insanları.
Modemin fişini çekince tavuklar mavi güneş gözlükleriyle elektrik dağıtım direklerinin çevresinde kafa sallasınlar, dans etsinler. Cebindeki bozuk parası iki buçuk liradan azsa âşık olmasın hiç kimse. Tavanlar evlerden daha yüksek, odalar evlerden daha dar, evler apartmanlardan daha uzun. Tavana tırmanıp orada âşık olan insanlar var. Yere indiklerinde hisleri dinmemişse devam ediyorlar. Yok eğer ki iki metre yükseklikte hisleri büyük farklılık gösteriyorsa mevsim geçişlerinden dolayı böyle olduklarını düşünüp vazgeçiyorlar.
Köprüde fotoğrafını çekmiştim. Onun esmer teni ve giydiği siyah blûz, atmosferin ve ırmağın rengiyle o kadar uyumluydu ki; mestin en siyahındaydım, bir insandım, esmerliğiyle yine canıma dokunmuştu. Sonraları ben âşık olmayı geciktirdim, çünkü karşılıksız sevdâya dönmesi kuvvetle muhtemeldi. Bir süre sonra bir baktım ki hiç tınlamaz olmuşum. Hayko’nun “Yarası saklı derinde…” diye tarif ettiği gibi değil. “fakat Müzeyyen bu derin bir tutku” dedirircesine aşktan çok düşük şiddetli, hoşlanma niteliğinde, unutulmamış, söylenmemiş, sezdirilmiş, sözcüksüz tutulmuş tavırlar toplamı olmasına rağmen eskimeyen, hatırlandıkça hatırlanan ama hiçbir saniye acıtmayan bir şey. Buna “âşık olmuş olmanın tüketilmemiş soğuk hâli” diyoruz.
. . . 03.09.’18 02:12