Güneş’in geniş ve susuz pırıltılarla doğal bir karamsarlığa yetmediğini anlayacaksın. Sokaklar mutsuz akıntılarla doluyken kapris, sitem, atalanma ve giderlenme benzeri duygudolumlarının konusuz bekleyişlere karıştığını, saatin kaç olmadığını gözlemleyeceksin. Yirmi beş yıllık saniyelerin, yirmi dört yıllık saniyelerin, yirmi üç yıllık mecazların, yirmi iki yıllık güzelliklerin, yirmi yıllık çirkinliklerin, on dokuz yıllık mutlulukların şahane ömürlere mobilya ve perde olduğunu anladık. Şimdi elimden tutup beni odana götürebilirsin.
Sen beni gazete zannediyorsun. Tarhanayla iyi gitmiyorum. Şehriyeyle daha iyi yaşarım. Benden haberinin olmadığını günden güne sezeceksin. Mangal ateşi için yakılmadığıma her akşam sevineceğim.
Unutkan kaldım. Yâdlarım geniş ve güneşli parıltılarla bardağıma ve yastığıma giriyor. Para Dedektifi’ni izledikçe umutlananlardanım. Yirmi altı yıllık kemiklerin, yirmi sekiz yıllık avuntuların, yirmi dokuz yıllık erinçlerin hangi his dakikalarında somutlaştığını ayrımsayacaksın.
Güvenince sokaklarda beyazlıklar beliregelir. İnsanların güneş bakısı olmayan tarafları karla kaplanır. Alınlarının, burun uçlarının, dudaklarının, memelerinin, karınlarının, kasıklarının orta noktalarında kar sınırı bitiyordur. Karların üstüne ikindinin turuncu güneşi parlamıştır. İnsan o an ekonomiye, siyasete, okula, sanata ihtiyaç duymadan resim tablolarının gerçekliğinde yaşayıp kalmayı düşler. Trafik ışığı eğer bozulmamışsa sarıdan yeşile iner. Hareket başlar. Sen beni trafik zannediyorsun. Hızlanmalarım ve yavaşlamalarım susuz ve güneşli ikindilerde anı diplerimden gelen borulardaki gençliğime ve yaşlılığıma göre değişiyor.
Sessizce oturalım.
. . . 19.12.’18 01:20