Alfabenin Z’sine bu sefer çok yakınım. Yine üç anahtarımda yedişer gam birikiyor. O benim kaybettiğim beyaz bir mâzi yıldızı. Şimdi beni yakar mı, siktir mi eder, engeller mi; tanır mı? Onun klavye fısıltılarını hiç susturamamıştım. Yeni medyasından yeni tebessüm almam gerekiyor. Görsel iletişimin hazzına hasretim, onun beni görmesi gerekiyor. Onu çok özledim ve onun bunu bilmesi gerekiyor.
Alfabenin Z’sinin sesinin ihtar gibi kesikleri ve her kiminse manolya. O aynı görünen farklı kişi; fiziksel iletişim ummamalıyım.
Çarpıyor! Sert çarpıyor. Sadece görüntüsü bile onca yıllık bir pişmanlığa benziyor. Benim aç veya aptal kalıp kalmamamla ilgili birçok fikri olabilir. Academia’sına girebilsem. Sabahı hastalanmadan edebilsem. Faranjit olmuştum, yeni geçti, bu sefer ruh iltihabı olmasam.
Görüntüsünü masaüstü fotoğrafı yapacak kadar çıldırmadım. Henüz çıldırmadım. Onu özlemiş olmak çıldırmaya yetmiyor ama çıldırsam bile onu özlediğim kadar çıldıramayacağımın farkındayım. Onu özlediğimi söylemiş miydim? Söylemişimdir de duymamışsınızdır.
İsminin her köşesi girdap dolu, Z. Hangi girdaba girsem sana ulaşamıyorum. Çeltik tarlalarında bağırabilirim. Sadece görüntün bile dört yıllık pişmanlığıma benziyor.
. . .
09.10.’19 02:39