Yine bir fotoğrafın ıssızlığına girdim. Kahrolunca mutlu oldum. Atanamadım, işim de yok. Saatlerce nostaljik oldum. Bir Demet Tiyatro’yla duygulananlardanım. Fotoğraf… o yolun anılara ulaştığını ne gördüm ne duydum. Fotoğrafla sarhoş olanlardanım.
Sayısız farkına varmaların kokusu geliyor. Bütün kokular ağrıdan morarmış. Âşık olduğum hiçbir kızın duygusu aklıma gelmiyor, bu kadar kendime dönükleştim şu manzara fotoğraflarına bakınca, ki ben bu fotoğrafları çektiğimde taptaze bir delikanlıydım. Tapınmalarım, gitar tablarım, tepinmelerim de yaşlanınca şimdi sadece tazeyim, fakat çok daha sadeyim.
En bakımsız zihinsel gevişleri, olmayacağını bile bile eski olayların senaryolarını sonsuz kere değiştirmelerimi bu yıl bitiremezsem daha hiçbir yıl bitiremem gibi görünüyor. Zihinsel bakımsızlıklarımı giderip her bir dakikamı iyileştiremezsem daha erken yaşlanacakmışım gibi görünüyor. Yaşlılar gibi öngörüyorum sanki ve gençler gibi her şeyi sonradan çözüyorum sanki.
Saf sıcaklığımla ısındığımda daha bir kendim oluyorum. Sokak lambasının çehresi değişiveriyor. Kaynayan çayın hicvinden arınıyorum. Kış başka bir kışa dönüşüyor. İlkbaharlar daha uzak gibi, yazlar çok daha uzak gibi, sonbaharlar on yıllar sonra gibi görünüyor. Dağlık iklimlerin ve denizlik iklimlerin, güneşlik şarkıların ve yağmurluk şarkıların,.. dışındayız.
…
02.01.’20 01.41