Mantar davranıp her lâleye küs. Kahverengiye benzeyen gün ışığını da sür. Yılkıya verdiğin mealler, havaifişek gibi saçtığın öz yargılamalar, kötü bir köz ve yangınlamalar oldular, akşamlar bir harman oldular, sokağına, açık adresine yayıldılar.
Bana yaklaşma, hayal kırıklığına uğrarsın; ne muhabbetim değişti ne sıkıcılığım ne saçmalığım. Kendimi top arabasında götürüp teleskopla uzaya saçmalığım, dünyaya da uzak, deryaya da dağa da uzak kalırım; başından siktir etmene gerek kalmaz emojilerle böylece.
Emoji demişken; sen de bir emojisin. Hiç değilse ne alâka, üzülüyorum yüz ifadene ve söğüt dalına yuva yapıyor seni gördükçe yeni bir akbaba. Sana verdiğim samimiyetimin leşi çıktı, onu al. Al! Ye!
Kahverengiye benze ve her lâleye küs. Kâmustan bir ahşaptayım, kol saatinin kadranındayım, pay edemediğim çatlak suyun yardındayım; sen deniz milisin ve ben milisaniyenin tekmil isâbetindeyim. Seni buldum ve merakımı giderdim, dönüş yollarının âkıbetindeyim. Küs.
. . .
31.08.’20 03.45