Hayatım boşalıyor gibi. Kömür artıkları uçuşmuyor, yapışıp tepelerden daha yüksek oluyor gibi. Fa anahtarlı yobaz gitarcılar var, kerpeten ver, ben çok sıyırıp çekmeye çalışacağım hayatın olumsuz yönlerini. Ardışık olarak yaşanan yüksek kaygılardan memnunum. Zannetmiyorum kep töreni, sanamıyorum vuvuzela sesinin âhengi, taşlıyorum bütün olasılıksal duvarları sonsuzluğun içinde, bir şeylere çarpıyorum, kanepede yatmışken, ses beklerken sessizlikten sonra.
Paralel evrende başka insanımsılar da benim gibi kaygılı ama onlar tepiniyor. Yumuşak g’nin aksan imini değişik yaptım, güzel oldu.
Gün, baykuş, jaguarlar ötünce hayâline kavuş, tüne, çürü, çürümekten de endişeliyim. Bütün saniyelerimi zorluyorum. Soğumuyor. Sıcak içimde bir yerler.
Erittiğin, yordurduğun, kaybettiğin gün düşünün altı ırmak dolusu fışkırmasını nasıl görmezsin rüyanda? Bindiğin dal, bin beş masalın gövdeye tutturulmuş hâli. Yoksul atölye mi varsayımlarını iliştirdiğin kağıtlar? Savaşçıl kâbusların sabah kaça kadar sürüyor? Sana sorular sorarım.
04.08.’17