Utanmazın biri, parapsikolojik vakaları senin koyuya bürünülmüş aynalarında bırakmıştım. Baharını çözdüğün uzaksız zamanlara deniz yüzeyinden uçar mısın? Tamamen alelâde, tamamen kuytu ve gölge yerde, böyle bir hayal kurabilir misin? Susam Sokağı’nı hatırlar mısın meselâ? Ziyâretsiz hastalıkları, sıcağı uzamış ruh hâllerini, mumlanmış akşamları çiviler misin dördüncü boyuttaki omzuna? Kahverengi çizer misin kuru kafaların hiyeroglif öyküsünü? Ben duyuyorum genzinde yaşadığın çekinceleri, duygusal iniş-çıkışları. Ben seni hayal etmedim bile.
Gövde oluyor güneş ışığı gece. Boşaltılıyor Ay’ın merkezi. Halka-şeker kalıyor koskoca gökbilim küresi. Müziklerin en sevdiği kaslı ışık topu o. Soludum ben senin cevherini, unutulmuşun, utanmazın biri! Sen büyük değilsin; seni rüyâlarımda görmedim bile.
Botanik bahçelerinde kızarmış kitap ayraçları devam edemiyor bana. Yorumlayamayacağını, kâbus bağırıyor sevk edilmiş mucize karanlık. Sen de unutulmuşların elmasını ye. Seni günlüğüme yazmadım.
Pop şarkılar benden hareketli. Taş olamıyorum da titreyemiyorum da. Benim mâtemim belli. Ama onu tanımlayamadım bile.
. . .
01.09.’17
01:03