Yaz. Dünya’yı bitiriyorum. Elimle yokladım; kitaplığım daha serin. Bütün kasırga ortası, ayçiçeklerinin ve gül reçellerinin. Bunalımlarına saldırmak istemem ama kanatların uçurumda kalmış, intihar etmemişsin sen. Buzlarını çatlatmak istemem ama yoldan geldim, bana anlatsana, kimsin sen?
Deste deste merakım vardı; haftanın günlerine dağıldılar rüzgarla. Çıldırıyorum haz, hüzün, hezeyan; çıldırıyorum dağ esintisi. (Rahatsız biraz, sorunları var galiba.)
Yaz. Dünya’yı dinliyorum. Kulağımdaki bu sesler denizden geliyor olmalı. Denize de kim bilir kaç bin metre yüksekten iniyor olmalı. Stratosferde hep develer yürürmüş, galaksilerin başında güzeller sepet sürürmüş. Benim bilesim yok bunları meselâ. Bana saçmalama. Bana yanağını öptür.
İki milyon yıl önce ben gariban biriydim. Şimdi öyle zenginim ki saat gece yarısı ve çayım var. Nasıl bir hakaret buldun ve bana nasıl ettin? Benim bilesim yok bunları meselâ. Işığı kapat ve beni yanına yatır.
12.09.’17 02:12