Elemler tahrip oldu, yıprandı süregelen karmaşam. Ağzıma tığdan ince elem verdin, bayıp geçen bir selâm verdin. Düzgün, toparlanmış sudan sirenler arta kaldı. Maymun iştahlı sevdâlıların gazâbında yine eskidi elvedâlar, belki inanamazsın.
Sahnelediğin tiyatronun seyircisiyle ciddîleşse kısa duvarlar, en ufağı çocukluğunun son günü olan alüminyum orta okul anıları, yaşamaktan varlıklar… Önümüzdeki ayın arkasındaki tuhaf keşifler, motosikletlerin hep dönen tekerlekleri, motosiklet duruyor ve motosiklet havada, motosikletin altındayım. Sinirlerim bozuluyor. Motosikletten yoğurtlar damlıyor yere, yoğurtlar! Ben şemsiye tutuyorum. Sinirlerim gerildi.
Ve kafamda on bin çeşit insan, uykularımdaki ipe yapışıp beni takip ederek gelen karabasan, sahnelediğin tiyatronun ciddîleşen kısa duvarları, alüminyum çehreli orta okul kişileri ve onların da anıları, sarkaçlar, sesler, sanatlar, bizler…
Mis kokmuş bataklıklar, kendimi yiyip bitiremedim ki karamsarlıkla; yağmur damlasının altında ezilen göller, hâlâ sisli kalabildim; sen mis kokmuş karamsarlıklarımın bataklığına yağan yağmursun ve hayalinden anca onu gölde dibe bırakarak kurtulabilirim.
Siyah ya da daha yakın renklerde azarladım geleceğimdeki kayıp kuşu. Ve kafamda on bin çeşit insan kuşu. Uykularımdaki ipe dolanıp gelen düğümler, çözülmeyen anılar, sazaklar, zevâhir…
. . .
21.11.’17 01:14